Geen simpel dagje

Ons plan was om Albuquerque over een lange rechte onverharde weg te benaderen. Zo’n 70 km buiten de stad hadden we onze tent opgezet. Soms regende ’t een beetje, maar de weg lag er nog heel begaanbaar in. Dus we vertrokken ’s ochtends vol goede moed naar ’t zuiden. Na 9 km kregen we een hoosbui over ons heen. De weg werd glibberig en ik had moeite om ‘m in de korte steile afdalingen overeind te houden. Omdat ’t modder ook een beetje bleef plakken aan m’n fiets en dat slechte herinneringen ophaalde aan de klei van enkele weken geleden, stopte ik om te overleggen. Zo’n 50 meter terug zag ik Aart stil staan; zijn wielen waren vastgelopen door de klei. 

   

Daar stonden we, minstens 10 km van de bewoonde wereld, met nog 50 km onverharde weg te gaan of een lange alternatieve route (terug) via de snelweg. Een half uurtje later klaarde ’t wat op en de weg leek snel op te drogen. Ik ben nog een kilometertje doorgereden en kwam toen weer vast te zitten. We realiseerde ons toen dat doorgaan echt geen optie. Dus na een dik uur aanmodderen (letterlijk) besloten we terug te rijden. Om 12:00 uur reden we langs de plek vanwaar we vier uur eerder waren vertrokken.

                

Aangekomen bij het asfalt zijn we even gaan lunchen. Het zonnetje brak door en vol goede moed stapte we op onze fietsen. Deze hadden ’t echter wat moeilijk vanwege de modder, Aarts schijfremmen maakte lawaai en mijn derailleur werkte niet. Aart stopte even om wat modder weg te halen terwijl ik al fietsend m’n derailleur onderzocht. Je voelt ‘m al aankomen, als de voorste stopt en de achterste niet voor zich kijkt, is de kans op contact nogal groot. Met een lullige 10 km/h tikte ik met m’n voortas Aarts achtertas aan en smakte tegen ’t asfalt - een half uurtje kon ik de harde zwarte ondergrond spreekwoordelijk wel kussen, nu deed ik ’t letterlijk en was ’t minder aangenaam. Gelukkig was m’n fiets nog heel, m’n regenbroek nauwelijks beschadigd en de schaafwond op m’n knie de enige (ik haat schaafwonden op m’n handpalmen). 

Met een uitermate slecht humeur vervolgde we onze weg richting ’t noordoosten naar de snelweg. Het lange alternatief bleek nog langer dan verwacht. Uiteindelijk hebben we ons couchsurf adres bereikt, in ’t donker om 21:00 uur, na dikke zeven uur in ’t zadel en 139 kilometer in de benen. Geen simpel dagje...