Asfalt

Helena is een leuk stadje. Ook dinsdag zijn we er blijven plakken om wat rond te kijken. Links de zonsopgang, rechts de oude truck van Geoff.

De VW bus (links) hebben we twee nachten in geslapen, echt cool. Rechts een fietsenrek :-)
En linksonder een muurschildering in Helena.

De Great Divide route gaat over 90% onverharde wegen. Dat klinkt heel aantrekkelijk en stoer, maar is gruwelijk zwaar. 

In m'n vorige blog schreef ik over de zwaarste klim ooit. Dat was niet de enige. Hier rechts staat een foto van het pad, ik geef toe dat dit een van de extreme situaties was, maar niet de enige.

Na een gruwelijk koude nacht reden we richting Butte. Toen de weg van gravel over ging in asfalt constateerde we dat we +/- 6 km/h sneller reden.

Hoofd van een liggende indiaan

De bospaden liggen er dit najaar super slecht in omdat 't droog is geweest. Dus veel mul zand en losloggende keien. En 't gaat hier volgende week sneeuwen.

Voldoende redenen voor ons om voor de komende dagen een alternatieve route samen te stellen over geasfalteerde wegen. Even ouderwets kilometers maken richting 't zuiden. Dus gisteren meteen even 112 km weggetrapt. Dat maakt de frustrerende 60 van eergister weer goed.

1000 km

Vandaag hebben we een rustdag in Helena, Montana. We verblijven bij een super relaxed gezin; ze zijn naar eigen zeggen een van de tien liberale gezinnen die hier in Helena wonen, de rest zijn conservatieve christenen. We hebben gisteren heerlijk gegeten en ik heb enorm genoten van een warme douche.

Inmiddels heb ik 998 km van onze route afgelegd. Met de boodschappenronde van vandaag heb ik 1000 km gereden op dit continent. Best veel, maar ik heb nog iets van 3500 km voor de boeg. Het weer zit enorm mee, het is rond de 25 – 30 graden, zonnig en droog.

Afgelopen zaterdag hebben we ons helemaal stuk gereden op een bizar steile klim. Aan 't eind van de middag wilden we perse nog even een pass over, zodat we 't zondag wat minder zwaar zouden hebben. Het route boekje kondigde 'several steep uphills' aan, nou... de t*#@%! Elke tien meter moest ik stoppen, naast dat 't steil was lag het pad er slecht bij. Veel losliggende stenen waardoor je makkelijk vast kwam te zitten. Een 30 kilo wegende fiets valt dan snel om. Het was zelfs voor Aart de moeilijkste klim ooit, en Aart is al veel bergen opgehuppeld. Maar we zijn levend bovengekomen en de rustdag voelt nu extra goed.

            

Het enige probleem is dat ik nu al twee lekke banden heb gehad. Beide keren scheurde m’n binnenband bij het ventiel open. Het lijkt wel alsof m’n buitenband over m’n velg glijdt bij afdalingen. De fietsenwinkel hier in Helena, die veel ervaring heeft met downhill- en mountainbiking, stonden ook versteld. Een oplossing hebben we niet gevonden; gewoon hard oppompen en veel reservebanden mee.

Eigenlijk is dat niet 't enige probleem; heimwee steekt soms ook de kop op en drukt de pret een beetje - een heel klein beetje!

                    

Reizen door Amerika bevalt me goed. De combinatie van het ruwe landschap en grote afgelegen gebieden natuur, het gemak van de luxe in de steden/dorpen en de minimale taalbarrière maken ’t perfect. En de cultuur is hier fascinerend; de cowboy-scene is hier nog volop aanwezig - ik dacht dat dat alleen nog in Hollywood bestond - en conservatieve republikeinen zijn in levende lijven echt net zo dom als ze op televisie. Maar ze hebben hier in Helena een civic center (buurthuis) in arabische stijl gebouwd alsof 't een moskee is. En dan zijn er de hippies, net zo stereotype als de rednecks en allemaal oprecht en overtuigd van hoe ze leven.

Een paar dagen geleden zaten we op een campsite naast een beekje. Dus moesten we even testen of mijn waterdichte camera ook echt waterdicht is.

Morgen hebben we nog een halve rustdag, dan peddelen we weer voort. Op naar de 2000 km.

  

Week twee

Halverwege m’n tweede week en ik heb m’n eerste shortcut nodig. De afgelopen dagen waren ontzettend zwaar. Het is warm en de bergen zijn pittig. Daarnaast zijn de wegen slecht dus ontspannen tijdens een afdaling is onmogelijk. Gistermiddag zijn Aart en ik weer even opgesplitst. Aart rijdt vanmorgen via Holland Lake naar Seeley Lake toe, door de bergen. Ik ben gister via de snelweg alvast naar Seeley Lake gereden. Het scheelde 25 km en een paar zware beklimmingen. Maar het klimmen gaat me wel steeds makkelijker af, dus hopelijk is dit niet alleen de eerste maar ook de laatste shortcut.

Eergisteren kwamen we langs de Doopsgezinde kerk van Kalispell. We ontmoette daar een hele concervatieve vrouw die vertelde dat de gemeenschap uiteen valt omdat ze een liberale predikant hebben. Met name het standpunt t.a.v. homoseksualiteit is een probleem. Want in de Bijbel staan gewoon dat ’t niet mag en dat is wat God zegt; dus vinden ze ’t onbegrijpelijk dat de predikant daar flexibeler mee om gaat. Nouja... ik was blij dat ze niet veel tijd had want het was een kansloos gesprek. Maar het was leuk om de kerk te zien en met haar te spreken.

Verder hebben we heel veel bos gezien, net de ardennen. Eigenlijk een beetje saai soms. Maar ik zal niet klagen, want het is een prchtige reis. 

Gisteravond stond ik bij een meer met een prachtige zonsondergang -->

Hieronder nog wat foto's:

  

Alleen gefietst vandaag

Onze tocht eindigde gisteren op de oprijlaan van Peter Moore, een hippie die ergens in de bossen van Montana woont. Peter is kunstenaar en heeft zijn buitenmuren volgehangen met zelfgemaakte maskertjes. We kregen een biertje aangeboden en hebben een avondje gezellig zitten praten. Vandaag is Aart bij Peter gebleven om hem te filmen en interviewen. Ik ben alleen doorgereden naar Whitefish.

Het regende pijpestelen vanmorgen. De eerste 18 kilomoter gingen omhoog, niet steil maar onverhard en soms lasting rijden. In dit deel van Montana leven meer Grizzly’s dan in de rest van de VS samen. Dus de kans dat ik er eentje zou tegenkomen was relatief groot. Op de toppen van de bergen zag ik dat er sneeuw bleef liggen. Alleen vast komen te zitten in de sneeuw leek me niet zo prettig, dus buffelde ik door. Toen ik het hoogste punt had bereikt was de beloning zoet. Een steile afdaling over een slechte onverharde weg. M’n handen waren nat en steenkoud, maar remmen lukte nog wel. Halverwege de afdaling klaarde het om en beneden brak de zon door. 

Na een broodje pindakaas ben ik doorgereden naar Whitefish lake. Een onverwachts rijke omgeving met villa’s en dure auto’s. Het meer was groter dan ik dacht – alles is hier groter – maar uiteindelijk kwam ik aan in het stadje Whitefish. Het motel downtown vond ik te duur en de Super8  te grauw en onvriendelijk. Uiteindelijk belande ik in Whitefish Motel in een echte shabby amerikaanse kamer.

Ondanks dat de douche lonkte, eerst even de laptop aan om te zien of Jessica nog wakker was – nog net. Na een uurtje keuvelen dan toch maar m’n kleren gaan wassen en douchen. Mijn eerste douche sinds vorige week maandag ochtend; heerlijk!

Vanavond heb ik Whitefish nog eens te voet bekeken. Iets te touristisch, maar wel mooi. Morgenmiddag tref ik Aart weer in ‘t stadje en rijden we weer samen door, dus ik he been halve rustdag. De weersvoorspellingen voor komende week zijn geweldig, misschien zelfs iets te warm.

Hieronder nog wat foto’s van afgelopen weekend:

Storm

Het landschap van Alberta was echt prachtig, van die lange glooiende velden. De wind heeft er echter vrij spel. Gister viel het tijdens 't fietsen nog wel mee. Eigenlijk was 't een fantastische dag. Maar vannacht trok de wind aan en bulderde over/door m'n tentje. Soms klapte de koepelconstructie naar binnen en kreeg ik zo'n stok tegen m'n bakkes. Heel irritant! En ook zo veel lawaai van klapperend tentdoek dat slapen bijna onmogelijk was. Uiteindelijk heb ik nog wel een uur of 4 uiltjes geknapt en vanmorgen met een enorme kater weer op de fiets. Gelukkig vond Aart het geen probleem om het kopwerk te doen en inmiddels zitten we tussen de bergen en valt de wind wel weer mee.
Waarschijnlijk halen we vandaag Fernie nog wel en crossen we morgen de VS binnen.

Eerste dag fietsen

Gisteren zijn we Calgary uit gereden. We moesten nog bij een paar winkels langs dus reden wat door het centrum. Onze Amsterdamse mentaliteit zat er nog in dus bij een lege kruising reden we rustig (we keken heel goed uit) door rood. Helaas kwam er van links een politiewagen aan. "pull over" Na een donderpreek vertelde de agent dat het hier 276 dollar kost als je door rood rijdt. Toen trokken we zo bleek weg dat hij ons met een waarschuwing liet gaan. Sindsdien hebben we steeds heel netjes voor rood stilgestaan, nouja... meestal.
Daarna de stad uit. Via een mooie route door een natuurgebied naar 't zuiden. We hebben geslapen op een stukje braakliggend terrein naast een huis in aanbouw. Het slapen in m'n tent ging allemaal prima, dus dat was een prettig. Ik moet immers de komende 9 weken zo slapen.

Nu zitten we in Black Diamond in een cafe waar ze wireless internet hebben. Fijn om weer even op te warmen en mail te checken.


Het fietsen gaat redelijk. De bergen zijn soms nog wat stijl. Gister was er een klimmetje waar ik lopend bijna niet omhoog kwam. Fietsen was kansloos. In nederland zouden we er een trap hebben neergelegd.
Het weer is ook wel ok, beetje grijs. Maar nog wel droog. Iedereen waarschuwd ons voor de sneeuw die een dezer dagen gaat vallen, dus het is goed dat we naar 't zuiden rijden - hopelijk blijven we de sneeuw voor.

Veilig aangekomen

Vanmorgen vertrokken vanaf het vertrouwde Schiphol. Het afscheid van Jessica was moeilijk. De vlucht ging goed, het voelde wat onwerkelijk dat ik nu echt zo lang van huis ben. Eenmaal aangekomen werd ik uitgebreid ondervraagd door de douane, want een jongen die gaat fietsen is toch een beetje een raar verhaal.
Vervolgens m'n fiets en bagage opgehaald, fles water gekocht en gaan sleutelen. Niks was kapot en alles paste netjes, maar 't koste toch wel 2 uur voordat ik klaar was om te vertrekken.
Na een tochtje van 20 kilometer aangekomen bij de straat waar 't hotel is. Daar zag ik Aart al fietsen, dus dat kwam perfect uit.
Het weer is ook heerlijk hier, dus het voelt goed om hier te zijn.

Later meer... nu eten en slapen!

Bijna weg

Mijn laatste berichtje uit Nederland, morgen rond 12:30 vlieg ik naar Calgary. Vandaag heb ik mijn laatste concept van m'n scriptie ingestuurd, nu afwachten hoe 't wordt beoordeeld. De fiets nog even opnieuw ingepakt met 4 kilo minder karton en m'n tent er bij in. De tassen gepakt, mega veel zip-zakjes gebruikt :-)
Klaar voor m'n laatste nachtje slapen... 

Fiets inpakken

Vandaag ging ik alvast mijn fiets schoonmaken en inpakken. Voor een Visser is 6 dagen voor vertrek de bagage gereed maken best uitzonderlijk.
Na een uurtje met een tandenborsten m´n hele fiets te hebben geschrobd, kon ik ´m demonteren en met karton bekleden. 


De doos die ik bij de Bike66 had opgehaald was wat groot dus na wat worstelingen met het karton had ik ook die op maat gemaakt. 

 



 ´t Paste echt perfect! 
Dus doosje dicht, tape er om en klaar!




Nu even de rommel opruimen... ohjee, m´n voorwiel;

aaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh

ppfff....

 Nog een keer open, wiel er in, dicht, ducktape er op. KLAAR!